History of Babylon

Babylon (𒆍𒀭𒊏𒆠KA2.DIĜIR.RAKI Akkadian: Bābili(m); Aramaic: בבל, Babel; Arabic: بَابِل‎, Bābil; Hebrew: בָּבֶל‎, Bavel; Classical Syriac: ܒܒܠ‎, Bāwēl) was a key kingdom in ancient Mesopotamia from the 18th to 6th centuries BC. The city was built on the Euphrates river and divided in equal parts along its left and right banks, with steep embankments to contain the river's seasonal floods. Babylon was originally a small Akkadian town dating from the period of the Akkadian Empire c. 2300 BC.

The town became part of a small independent city-state with the rise of the First Amorite Babylonian Dynasty in the 19th century BC. After the Amorite king Hammurabi created a short-lived empire in the 18th century BC, he built Babylon up into a major city and declared himself its king, and southern Mesopotamia became known as Babylonia and Babylon eclipsed Nippur as its holy city. The empire waned under Hammurabi's son Samsu-iluna and Babylon spent long periods under Assyrian, Kassite and Elamite domination. After being destroyed and then rebuilt by the Assyrians, Babylon became the capital of the short lived Neo-Babylonian Empire from 609 to 539 BC. The Hanging Gardens of Babylon was one of the Seven Wonders of the Ancient World, although a number of scholars believe these were actually in the Assyrian capital of Nineveh. After the fall of the Neo-Babylonian Empire, the city came under the rule of the Achaemenid, Seleucid, Parthian, Roman, and Sassanid empires.

It has been estimated that Babylon was the largest city in the world from c. 1770 – c. 1670 BC, and again between c. 612 – c. 320 BC. It was perhaps the first city to reach a population above 200,000.[2] Estimates for the maximum extent of its area range from 890[3] to 900 hectares (2,200 acres).[4]

The remains of the city are in present-day Hillah, Babil Governorate, Iraq, about 85 kilometres (53 mi) south of Baghdad, comprising a large tell of broken mud-brick buildings and debris.

The main sources of information about Babylon—excavation of the site itself, references in cuneiform texts found elsewhere in Mesopotamia, references in the Bible, descriptions in classical writing (especially by Herodotus), and second-hand descriptions (citing the work of Ctesias and Berossus)—present an incomplete and sometimes contradictory picture of the ancient city even at its peak in the sixth century BC.[5]

بابل (𒆍𒀭𒊏𒆠 KA2.DIĜIR.RAKI اکدی: Bābili (متر)؛ آرامی: בבל، بابل عربی: بابل، بابل؛ عبری: בָּבֶל، Bavel را؛ کلاسیک سریانی: ܒܒܠ، Bāwēl) پادشاهی کلیدی در بین النهرین باستان از بود به 18th به قرن 6 قبل از میلاد. این شهرستان بر روی رودخانه فرات ساخته شده بود و در قسمت مساوی همراه بانک چپ و راست آن، با سدهای شیب دار که شامل سیلابهای فصلی رودخانه تقسیم شده است. بابل در اصل یک شهر کوچک اکدی دوستیابی از دوره ج اکدی امپراتوری بود. 2300 سال قبل از میلاد.

شهر بخشی از یک مستقل شهرستان دولت کوچک با ظهور اولین اموری سلسله بابل در قرن 19 شد. پس از پادشاه اموریان حمورابی یک امپراتوری کوتاه مدت در قرن 18 ایجاد، او بابل را به شهرستان های بزرگ ساخته شده و خود را شاه خود را اعلام کرد، و جنوب بین النهرین شناخته شده به عنوان بابل و بابل نیپور به عنوان شهرستان مقدس آن را تحت الشعاع قرار گرفت. امپراتوری تحت حمورابی پسر سامسو-ایلونا مشکلاتی روبرو و بابل دوره های طولانی تحت آشوری، کاسی و سلطه ایلامی به سر برد. پس از اینکه نابود شده و پس از آن توسط آشوریان بازسازی، بابل پایتخت کوتاه زندگی می کردند امپراتوری بابل نو 609-539 قبل از میلاد شد. باغهای معلق بابل یکی از عجایب هفتگانه جهان باستان بود، اگر چه تعدادی از دانشمندان معتقدند که این در واقع در پایتخت آشور نینوا بودند. پس از سقوط امپراتوری بابل نو، در شهرستان تحت حکومت هخامنشی، سلوکی، اشکانی، روم، و امپراتوری ساسانی بود.

برآورد شده است که بابل بزرگترین شهرستان در جهان از c بود. 1770 - ج. 1670 سال قبل از میلاد، و دوباره بین c. 612 - ج. 320 قبل از میلاد. شاید برای رسیدن به یک جامعه بالا 200.000 بود اولین شهرستان. [2] تخمین ها در مورد حداکثر از محدوده منطقه خود را از 890 [3] به 900 هکتار (2200 جریب). [4]

باقی مانده از شهرستان در حال حاضر روز حله، استان بابل، عراق، حدود 85 کیلومتر (53 مایل) در جنوب بغداد هستند، شامل یک بگو زیادی از ساختمان های خشتی شکسته و آوار.

منابع اصلی اطلاعات در مورد بابل از حفاری از سایت خود، منابع در متون خط میخی در جای دیگر در بین النهرین پیدا شده است، منابع در کتاب مقدس، شرح در نوشتن کلاسیک (به خصوص توسط هرودوت)، و شرح دست دوم (با استناد به کار کتزیاس و بروسوس) یک تصویر ناقص و گاه متضاد از شهرستان باستانی حتی در اوج خود در قرن ششم قبل از میلاد -Present. [5]